Öğretmenim Ben..

"Okulun son günü, minik öğrencim Said'le"

"Öğretmenim Ben.."

Lisede hepimizin hayalleri vardı geleceğe dair. Bir arkadaşım Gata’da tıp okuyacaktı;  bir arkadaşım da tıp ama üniversite fark etmez derdi; başka bir arkadaşım odtü metalürji. Ben ne mi istiyodum, ben de eczacı olmak istiyodum.. Ve buna benzer daha niceleri. Kimse demezdi öğretmen olmak istiyorum diye, nedense beğenmezdik öğretmenlik mesleğini. Çevremizde öğretmenlik özellikle “bayan” için en ideal meslek dendiği zaman sinirlerimiz bozulurdu. En nihayetinde geleceğimizi belirleyecek olan,  3 saatlik sınavda cevaplayabileceğimiz sorulardı. Sınav sonuçları açıklandı, kimileri idealleri için tekrar çalıştı tekrar sınava girdi; kimileri de aldığı puana razı olup, puanının yetebileceği yerleri tercih etti.

Bahsettiğim arkadaşlarım ve ben hepimiz öğretmen olduk.  Öğretmenlik bölümünde okurken de anlamadık öğretmenlik mesleğinin değerini. Ama sonra…

Bugünlerde memur atamaları başlamış, arkadaşlarım arıyolar saolsunlar; özel okulda çalışıyorumya devlete geçiyim(sırtını devlete yaslamak mantığı J) istiyoruz. Atanamadım öğretmen olarak, en azından memuriyetten başlayım.. Düşünüyorum, evet mantıklı, tercih yapmalıyım, devlete geçmeliyim, belki de devletin herhangi bir kurumunda bilgisayar işletmeni olarak çalışmalıyım..

Ama ben öğretmenim… Minicik öğrencilerim var benim elleri mouse tan küçük olan, ben ders anlatırken bi anda yanıma gelip komşularının çocuğundan bahseden, yemekhanede yemek yerken beni gördükleri anda “bilgisayar öğretmenimmmmm” diyip el sallayan, sarılmak için birbirini iten..

Öğretmen olmak apayrı bir duygu, apayrı bi dünya’ ymış... Bunu okurken anlamadım, mesleğe başladığım ilk gün anladım. Şimdi ne yapmalıyım, özelde de olsa öğretmenlik mi yapmalıyım yoksa sırtımı devlete mi yaslamalıyım?!!

"Resimlerine her baktığımda tebessüm ettiğimi fark ettim.."